Değerli okurlarım,

1 hafta boyunca siz değerli okurlarım için araştırmalar yapıyorum. Bu hafta diyorum ülke ekonomisiyle ile ilgili bir yazı yazacağım ama olmuyor. Şehit veriyoruz onların, aziz şehitlerimizin hikayeleriniz sizlerle paylaşmak istiyorum. Belki de elimden gelen tek şey bu olduğu için kendimi bunu yapmak zorunda hissediyorum.

Çatışmalarda ölen askerlerimiz, kazalarda ölen askerlerimiz..
Ve öğretmen şehitlerimiz. Neresinden başlayacağımı da bilmiyorum.
Ellerim titriyor şehitlerimizle ilgili yazılar yazarken, yüreğim parçalanıyor.
Yüreğimize en son Aybüke Öğretmenimizin acısı düştü.
Daha 22 yaşındaydı, ilk görev yeri Batman’dı ne hayalleri vardı kim bilir.
Ne öğrenciler yetistirecekti. Belki Türkiye’nin en önemli sanatçılarından birisi onun öğrencisi olacaktı.
Olmadı. İzin vermedi hainler buna, hedef o değildi ama kim olursa olsun bu bir terör saldırısıydı.
Yeni atanmış bir müzik öğretmeni, inci gibi bir sesi vardı. Şu anda bu yazıyı yazarken bile onun söylediği  ‘’MAĞUSA LİMANI’’ türküsünü dinliyorum. ‘’ Beni öldürende yoktur din, iman’’ Biliyoruz öğretmenim seni öldürende din de yok iman da yok.
Şimdi ben yine bu kadar ölümün, bunca şehidin suçlusu kim diye soracağım. Bunu sormak bu ülkenin bir yurttaşı olarak benim hakkım ama birileri neden her şehit gelmesinden hükümeti suçluyorsunuz diyecek.
İyi de kardeşim kimi suçlayalım? Ben bıktım artık şehit haberleri izlemekten. Ben bıktım artık şehitlerle ilgili yazı yazmaktan. Artık şehit gelmesin. Bu ülkenin evlatları ölmesin bas bas bağırıyoruz. Şehit gelmesin diye.
Referandumdan sonra şehit haberi gelmeyecek diyenler nerdeler?
Referandumda evet çıkarsa terör bitecek diyenler nerdeler?
Ne olursa olsun artık bitirin şu terörü. Artık şehitlerle ilgili yazı yazmak istemiyorum. Artık bu ülkede şehit olsun istemiyorum. Aybüke öğretmenimize Allah’tan rahmet tüm ülkemize başsağlığı diliyorum. Bir daha şehit yazısı yazmamak dileğiyle yazımı burda noktalıyorum.