Cumhuriyet benim anladığım şekliyle halk yönetimi demekse yönetenlerin halkın içerisinden çıkması halkın kendi yöneticisini özgür iradesiyle seçmesi gerekmektedir. Ancak günümüz Türkiye’sinde halk kendi kendisini sadece algı olgularıyla yönetmektedir. Çok partili siyaset ülke yönetimine hakim olduğu günden bu yana toplumun huzurlu  ve gönenç içerisinde yaşaması için öyle dişe dokunur bir çabanın olmadığını görmekteyiz. Mustafa Kemal Atatürk’ün başlattığı cumhuriyet devrimleri ve devrim yasaları çok partili siyasi yaşama kurban edilmiştir. Her siyasi parti ülke yönetimini ideolojik seçeneğine göre idare etmek istemiştir. Bu da yetmiyormuş gibi cumhuriyetin kuruluş felsefesine aykırı çıkışlar bir çok kere Yargıtay Cumhuriyet Baş Savcılarının uyarılarına ve parti kapatmaya kadar gitmiştir.

                         Siyasi partilerin genel başkanları çağdaş siyasetin argümanlarını kullanmak yerine tarihten kaynaklanan liderlik dürtüsüyle hareket etmişlerdir. Lider psikolojisi ile siyasi parti başkanları milletin seçeceği vekilleri kendileri seçerek millete onaylatmışlardır. Bu durumda seçilen vekil kendisini seçen parti başkanına biat ederek bir dahaki seçimi garantiye almak zorunda kalmıştır. Parlamentoyu oluşturan liderlerin vekilleri halkın taleplerini ve istençlerini yerine getirememiştir. Yaşadık ve gördük ki geçmişten günümüze bir çok ihale yolsuzluğundan liderlerin vekilleri sorumlu tutulmuştur. Yeniden seçilebilmek için olağanüstü paralar harcanmış ülke ekonomisi seçimlere harcanan paralarla çar çur edilmiştir. Sanki bu yetmiyormuş gibi halkın vergilerinden oluşan hazineden siyasi partilere trilyonlarca para aktarılmıştır. Ülkenin kalkınması halkın refah ve gönenç içerisinde yaşaması için kayda değer bir tedbir alınmamıştır.

                          Cumhuriyet yurdun her yerine etki edememiştir. Boş bırakılan yerlere yurdumuzu bizlerden daha iyi tanıyan misyonerler aracılığı ile emperyalizmin iş birlikçileri şeyhler, şıhlar, tarikatlar, aşiret ağaları almıştır. Bunlar hemen her görüşün siyasi örgütlenmelerin demokratik kitle örgütlerinin içine yerleşerek  oradan hazırladıkları zeminden özellikle yargıyı ve orduyu ele geçirme girişiminde bulunmuşlardır. Özellikle tarikatlar, kimi sol görüşü savunduğunu söyleyen örgütler cumhuriyetten intikam almak için bir birleriyle yarışa girmişlerdir. Artık cumhuriyetin sonun geldiğini yeni bir yönetimden yeni bir devletten söz eder olmuşlardır. Onlar ki cumhuriyetin gücünü kullanarak bu fütursuzca girişimde bulunmuşlardır.

                         Cumhuriyetin en temel özelliği sosyal devlet anlayışıdır. Halkın uygar ve çağdaş dünyada uyguladığı vazgeçilmez bu ilkelerin yerine “Benin halkım işini bilir.”, “Ben yoksul insanı sevmem.” Söylemleriyle toplumsal doku bozulmuştur. Kanunlara ve yasalara karşı sivil itaatsizlik devleti yönetenler tarafından dillendirilir olmuştur. Ben bu anayasayı tanımıyorum diyen kimi devlet yöneticilerinin kime hizmet ettikleri artık günümüzde daha iyi anlaşılır olmuştur. Ne yazık ki Türkiye Cumhuriyetine, Anayasasına karşı darbe girişiminde bulunan bir zihniyet iktidar partisi içerisinde palazlanarak Cumhuriyetin uçaklarıyla, tanklarıyla Türk milletinin Kalbine Türkiye Büyük Millet Meclisine bomba yağdırma ihanetini ve cesaretini göstermiştir. Bu girişimin ardından bu emperyalist saldırıyı gerçekleştiren örgüte karşı mücadele mevcut iktidar tarafından yapılmaya çalışılmaktadır.

                         Dünyada yönetim biçimi bakımından en üst sıralarda yer alan Türkiye Cumhuriyeti Mustafa Kemal Atatürk’ün başlattığı devrimlerle uygar dünyada yerini almışken cumhuriyet karşıtlarının çok partili siyasi yaşama geçmesiyle durum tam tersine dönmüştür. Verilen tavizlerin ardı arkası bitmemiştir. Cumhuriyeti yıkmak, yurdumuzu bölmek, rejim değiştirmek için her türlü siyasi ve sivil örgütlenmenin önü açılmıştır. Eğitim müfredatlarının içerisine kişisel farklılıklar yöntemleriyle ayrışmanın zemini hazırlanmıştır. Toplumsal benzerliklerimiz yerine kişisel farklılıklarımızın ön plana çıkarılması çok sinsice oynanan oyunun bir parçası olarak uygulama alanı bulmuştur. Yurttaşlarımızı bir arada tutan bütün değerler suç sayılmış tarihsel kültür aktarımının önü Ergenekon davalarıyla hırpalanmıştır. Benim yurdum, benim yurttaşım, benim bayrağım, benim yasalarım değerlerim yerine etnik kimlikler ırkçılık düzeyinde, inançlar ve mezhep ayrışmasıyla tavan yapmıştır. Yüce Türk milleti kendi kimliğini yaşayamaz olmuştur.

                         Cumhuriyet Türk  Ulusunun zırhıdır. Birleştirici gücüdür. Ayrışmanın önündeki en büyük engeldir. Cumhuriyet olmadan demokrasi olmaz. Demokrasi ancak ve ancak laik cumhuriyet zırhı altında varlığını sürdürebilir. Cumhuriyeti yıkmaya çalışanlar demokrasiden söz edemezler. Halk kendi egemenliğini seçtikleri vekilleri aracılığı ile  temsil etmelidir. Vekilleri parti başkanlarının seçtiği bir yönetimin adı cumhuriyet olamaz. İşte ben bu nedenle Mustafa Kemal Atatürk gibi düşünen bir cumhuriyetçiyim.